...

 

و رنج های ما را چه کسی جز خود ما به دوش می‌کشد؟

و سنگین تر از رنج چیست؟

و آنکه رنجی به دل نداشته باشد کیست؟

و جز خود ما چه کسی از اندوه ما خبر دارد؟

------------------------------------------

داغ چکه می‌کند از ناودان شب

و روز پشت قله‌های تا ابد جاودان، حبس شده

شتر، انگاره‌ی صبوری و سرسختی

خوابیده روی سینه‌ام

و زنگ درای‌اش، خوابم را می‌پراند تا خوشه‌ی پروین.

هر داغ، ستاره‌ایست

که در آسمان من هیچ‌گاه طلوع نکرده‌است،

و ماه، با لبخند کجش، 

بر تنهایی‌ام، می‌خندد،

و دندان شیری افتاده‌ام را

دوباره و دوباره و دوباره

در گلدان هرزه‌ی بزرگ شدن، 

                                      می‌کارد.

--------------------------------

زجر، میوه‌ی تکراری‌ست

که هر بار با طعمی جدید، غافلگیرم می‌کند

و عشق... آه، عشق

طلوع مقدسش را گذاشته برای صبح روز بعد.

 

 

پ.ن. دوست داشتم اسفند را تا آخر روز نوشت بنویسم، اما، نشد. 

حراج

 

وانیا !
مگر ماه و درخت کاج برای خوشبختی ما کافی نبود؟
مگر قرار نبود باران، پلی میان لبخند ما و نگاه دنیا باشد؟!

ساطور قصاب را قرض گرفته ام
امشب  تمام خاطراتمان را سلاخی می کنم
آویزان می کنم از شاخه های کاج باغچه

فردا حراج بزرگ است

قول و قرار هایت را می فروشم به سیاست مداری که چنته اش تا ورطه ی بی اعتباری خالی شده.

نوازشهایت را برای دلقک سیرک آفتاب پست خواهم کرد.

زمزمه های عاشقانه ات را هم می دهم به نوزادی که تهوع دارد.

تنها بوسه ها روی دستم می ماند
دلم نمی آید هیچ کس را تا این مرز از حقارت ، خفیف کنم.

هر بار که باران بزند
بوی لاشه بلند خواهد شد
بوی مردار
بوی مرگ

یک عاشقانه ی نه چندان آرام

مثل تمام زنان چند رد بریدگی بر انگشتانش دارد، ساده و سطحی و چند جای شکستگی در استخوانهای قلبش عمیق و شیرین و گزنده

بخار که از دهانش خارج می شد، بوی سیگار می داد، یادگار آه هایی که نکشیده بود و ریه هایش را خاکستر کرده بود.
صدای جرقه می داد پلک زدن هایش بس که زیر خاکستر خوابانده بود میل بی اندازه اش را به خود سوزی

افسر راهور در دنباله ی گزارشش نوشت:
مثل همیشه بعد از جان کندن عطری ملایم و شیرین فضا را پر کرد.
علت تصادف: نقص فنی در راننده
تمام.

مهسا
۲۴ مهر ۹۷

 

پ.ن. این مطلب قبل از له شدن زنی و چسبیدنش به کف خیابان توسط شوهر عزیزش نوشته شده است.

خدا خودش رحم کند. داریم به کجا می رویم!!!