میهمانی جناب شمس لنگرودی
۲۸
روز تمام شد
و تو را در بازی کشتند.
۳۹
آمده ام
روز محشر من!
بگو
کجای این صف طولانی بمانم
که جای مرا
در غرفه های بهشت نگیرند.
۴۶
نابینای توام
نزدیک تر بیا
فقط به خط بریل می توانم که تو را بخوانم،
نزدیک تر بیا
که معنی زندگی را بدانم.
۴۷
می خواستم جهان را به قواره ی رویاهایم دربیاورم
رویاهایم به قواره ی دنیا درآمد.
۷
شعر چیست
بهانه ی دیدارت اگر در میان نباشد.
جهان به تصادفی زاده شد
به تصادفی خواهد مُرد
و من رها شده در بادها
به بال تو پیوند خورده ام.
نجاتم بده!
فرشته کودک خوش گمانی بودم
در پی سیمرغی بی نشان
که نشانیِ خانه ام را گم کردم،
ارابه ران دیر رسیده ای
که چرخ رانه اش
از برف تُرد بهار است.
نجاتم بده، آفتاب من
که پیشاپیش من راه می روی
و تقدیر مرا می پاشی،
دستم را بگیر
تا چون سایه، کنارت
لنگان لنگان
به خانه ی اولم برگردم.
