در راه برگشت به این فکر بودم که بیایم و بنویسم چه روز خوبی بود چه قرار جان بخشی بود و چه باران پر احساسی 

که دیدم تصادفا سالمرگ نیماست و عزیزی این شعر را ارسال کرده. دیدم بجای همه ی این پرگویی ها شعر نیما را بنویسم.

از جان و دل تقدیم به دوستان وبلاگی و غیر وبلاگی.

نام بعضی نفرات
رزق روحم شده است
وقت هر دلتنگی
سویشان دارم دست
جرأتم می‌بخشد
روشنم می‌دارد!

نیما یوشیج